Mijn Weg naar Leven Voor Jezelf.

Waarom ben ik zo gepassioneerd door bewust en authentiek opvoeden?

Omdat ik het zo belangrijk vind dat ouders (en kinderen) de kans krijgen om in hun kracht te staan. Om authentiek zichzelf te zijn en te vertrouwen op hun gevoel.

Zelf heb ik daar best al wel een lange weg in afgelegd, en ben ik mezelf verschillende keren tegengekomen. Ik ben een paar keer in een diepe put gevallen, en uiteindelijk had ik een lange ladder nodig om daar weer uit te klimmen.

Die ladder werd gedragen door mijn onderweg gecreëerde "community".

Want hoewel ik het best kan aarden als ik mijn eigen ding kan doen, is het wel fijn als ik me daarbij enigszins gesteund voel door mijn omgeving.

Welke weg heb ik dan precies afgelegd om tot dit punt te komen?

Na op zijn zachtst gezegd nogal onverwacht in het moederschap te worden gegooid, was het voor mij eerst de kudde volgen en dan gaandeweg voelen dat deze kudde niet helemaal bij me paste. Voeden op verzoek, veel dragen, onmiddellijk reageren op behoeftes, samen slapen, niet laten huilen, nabijheid creëren,... het deed links en rechts nogal wat wenkbrauwen fronsen.

Omdat ik enerzijds heel sterk aanvoelde welke richting ik uit wilde, maar ik anderzijds toch wel een behoefte voelde om een soort kader te hebben (al was het maar om een antwoord klaar te hebben bij de zoveelste "waarom-doe-jij-dat-zo-vraag"), begon ik me te verdiepen in natuurlijk ouderschap en attachment parenting. Meer en meer begon er zich een "mama-bubbel" rond mij te vormen en begon alles in het teken te staan van mijn "mini-me".

Mijn in borstvoeding gedrenkte hormonen besloten intussen dat er maar snel een speelkameraadje voor mijn dochter zou mogen bijkomen. Ons klavertje vier was gevormd en de energie die we aan elkaar gaven, was bijna tastbaar.

De mama-bubbel bleef ijverig zijn werk doen en zorgde ervoor dat er maar weinig ruimte was voor indringers als werk, een sociaal leven en me-time. Overweldiging en hooggevoeligheid namen gaandeweg de bovenhand en nestelden een heel leger aan stress en vermoeidheid in mijn hoofd.

Het werd dan een beetje een "alles-of-niets" verhaal. Zelfs de kleine dingen werden een opgave en mijn perfectionisme en controledrang waren niet echt de meest behulpzame metgezellen. Ik had steeds het gevoel dat ik een slechte vrouw was omdat ik te weinig tijd voor mezelf nam, ik had het gevoel dat ik een slechte mama was omdat er te weinig kwalitatieve aandacht naar de kinderen ging (want ik had te weinig tijd voor mezelf), en ik had het gevoel dat ik een slechte partner was omdat ook manlief niet genoeg aandacht kreeg. Om dan nog maar te zwijgen van het stukje ondernemer, dat al helemaal onderaan de prioriteitenladder stond.

Het zorgde voor een hele hoop frustratie. Waarom kon ik het niet allemaal? En wat dan wel? Wilde ik minder gaan werken om meer tijd voor mezelf te kunnen nemen? Of voor mijn gezin? Of allebei? Wilde ik juist meer gaan werken, om terug wat meer financiële ademruimte te hebben?

De punctuele planner in mij was plots in zijn nopjes en begon "realistische" weekritmes op te stellen waarbij de nodige aandacht werd geschonken aan een aantal fundamentele waarden die we als gezin heel belangrijk vonden.

Wat werd dan voor mij steeds meer een prioriteit?

Zelfzorg. Ik had intussen geleerd dat het belangrijk is om eerst je eigen zuurstofmasker op te zetten (en niet alleen in een vliegtuig).

Om er voor anderen te kunnen zijn, dienen we er eerst voor onszelf te zijn. Alleen dan hebben we genoeg energie om ook een ander te geven wat hij of zij nodig heeft. Met andere woorden, eerst je eigen beker vullen en dan, wanneer die overstroomt, bekers van anderen gaan vullen.

Maar ook daar voelde het nog niet helemaal zoals het moest voelen. Want, zoals Helga Peeters van Opvoeden op maat het zo mooi kan zeggen, "als er een gat in de bodem van jouw beker zit, kan je blijven gieten zonder je beker ooit te vullen". Ofwel, als je zelf geen goede bodem hebt, doordat je in je dagelijkse leven steeds dingen doet die eigenlijk niet bij je passen, ga je nooit een gevoel van voldoening hebben, ga je nooit het gevoel hebben dat je beker overstroomt.

En dan kan je blijven inzetten op zelfzorg, maar je zal wellicht toch nog steeds ter plaatse blijven trappelen.

Wat kan je dan doen om wel voor een goede bodem te zorgen?

Dingen doen die in lijn zijn met jezelf. Alignment. Die goed voelen.

Dat gaat nochtans een beetje tegen mijn natuur in. Ik heb eigenlijk de neiging om me continu te verplaatsen in de behoeften van anderen. Over mijn hoogsensitiviteit kan ik een paar boeken schrijven, maar het komt er een beetje op neer dat ik er doorgaans alles aan zal doen om de personen in mijn omgeving gelukkig te maken. Ongeacht wat het effect daarvan op mezelf is.

Dat is fijn, want ik word daar meestal zelf ook gelukkig van (twee vliegen, niet?), maar het wordt lastiger als dat er juist voor gaat zorgen dat ik dingen doe die niet in lijn liggen met wie ik ben.

Op korte termijn kan dat werken, maar op lange termijn word je daar niet gelukkig van. Dan bots je tegen muren.

En zeker als je kinderen hebt. Als toegewijde en onvoorwaardelijk liefhebbende ouder kan je dan al wel eens het gevoel hebben dat je steeds maar meer geeft en zelf niets overhoudt. Dat je wordt leeggezogen.

En jouw kinderen zullen jou dat zeker duidelijk maken. Kinderen hebben een unieke gave om je op zeer charmante wijze attent te maken op dingen die niet kloppen. Om je een spiegel voor te houden. Ze ontdekken dan knopjes bij jou waarvan je het bestaan niet eens kende.

Triggers. Angsten, onzekerheden, nare herinneringen, we stoppen ze doorheen de jaren in onze rugzak in de hoop dat ze dan geruisloos verdwijnen. Triggers zorgen er dan voor dat die gevoelens toch weer naar boven komen, omdat die gehoord willen worden. En mijn mini-me's hebben er de voorbije jaren hun missie van gemaakt om al die knopjes te ontdekken en er zo veel mogelijk op te duwen.

En dat ben ik hen zo dankbaar.

Het heeft me doen beseffen dat ik meer voor mezelf wil gaan leven. Dingen wil gaan doen waar ik blij van word. Zo tot in het diepste van mijn binnenste. Alignment.

Mijn meisjes hebben me op die manier elk op hun eigen manier de bouwstenen aangereikt om mezelf weer helemaal te hervinden. Mezelf de energie en de kracht te geven om bewust te kiezen voor mezelf, elke dag opnieuw.

En dat is wat ik jullie ook toewens.

Het is tegelijk een heel belangrijke disclaimer bij alles wat ik schrijf of zeg, en die disclaimer kan ik niet vaak genoeg herhalen. Met "Leven Voor Jezelf" wil ik een forum aanbieden aan (voornamelijk) ouders die een extra steuntje in de rug kunnen gebruiken om authentiek voor zichzelf te kiezen. Die bewust willen leven en hun kinderen even bewust willen opvoeden. Die samen willen groeien vanuit verbinding.

Wat ik vooral niet wil doen, is doen alsof ik het wiel heb uitgevonden en alsof mijn manier van opvoeden de enige juiste is. Als wat ik schrijf of vertel ook maar enigszins aanleunt bij jouw gevoel, dan hoop ik dat je er wat aan hebt en dat je de zaken die jou aanspreken kan meenemen in jouw eigen unieke opvoedingsstijl. Voel je echter vooral zo vrij als een vogel om de zaken die tegen jouw oerinstinct ingaan, direct weer naar buiten te laten vliegen.

Want dat is Leven Voor Jezelf.